صنعت کفش در کشور‌ایران دچار سردرگمی تاریخی می باشد . صنعت کفش پس از تحولاتی که در دو سال اخیر در اقتصاد سرزمین و اقتصاد این صنعت فیس داد نیز اکنون نمی‌داند، که از کجا آغاز کرده؟، شرایط کنونی اوضاع جان دار آن چیست؟ و به کجا خواهد رفت؟ و چه خواهد شد؟ اقتصاد صنعت کشور نیز اکنون همانند سکان کشتی بی‌ناخدایی می‌باشد که فقط تقدیر یا این که مقدراتی مانند <کفش چینی> قادر است شاخص‌های این صنعت را به این سو و آن سو ساماندهی کند . صنعت کفش برای حل کاستی‌هایی که عدم اعتنا به رفع آن قادر است بحران‌های خاموش و مشهودی را برای این صنعت شکل دهد، به طور دورازشوخی نیازمند تدوین طرح راهبردی هست . طرحی که باعث به تعیین منزلت صنعت کفش در بعد ها اجتماعی (کارگری و اشتغالزایی) اقتصادی شود . برنامه ای که در آن مولفه‌های رشد و توسعه با دقت به ملاحظات، الزامات و امکانات توسعه و گسترش درون منتخب به در نظر گرفته شود در مقاله فرارو ، تنها به منتخب از تمهیدات واجب صنعت کفش اشاره می‌شود .
خصوصی‌ترین
صنعت طی دو سه سال اخیر به طور بدون نقص اندازه سهم بخش خصوصی از بازار کفش کشور ایران تغییر تحول پیدا کرد . با تعطیل یا متوقف شدن فعالیت‌های تولیدی واحدهای دولتی نظیر کفش ملی، بلا و وین عملا سهم بازار واحدهای مدنی در اختیار بخش خصوصی و تولیدکنندگان چینی قرار گرفت .هم اکنون که خواسته یا این که تحمیلی دولت از بازار این فرآورده خویش را کنار کشید، این سوال راهبردی در برابر بخش سری صنعت کفش قرار دارااست که چه رویکردی در قبال تحولات و تغییرات سهم‌ها هست اتخاذ می‌کنند؟ آیا بازار خویش را در اختیار تولیدکنندگان خارجی قرار می
خرید کیف دوشیدهند و بازار فروشی می‌کنند؟ آیا بازار کفش شاهد انحصار بخش خصوصی خواهد بود؟ آیا تولید تولید ها روستایی و سوای کیفیت، خلا جان دار را پر می‌کند؟ آیا تقاضای مفید و بازار تشنه، موضوع عطش واردات غیر قانونی را آماده نمی‌کند؟ و صدها سوال از این دست، به لحاظ می رسد بهترین سوال راهبردی فراروی صنعتگران این بخش این می‌باشد که چگونه توان و ظرفیت ساخت خود را در رفع نیاز بازار به مال کیفی تقویت می‌کنند؟ و چه‌گونه بخش محرمانه در این صنعت زمینه حضور گسترده خود را فراهم می‌سازد .
معرفی انواع پمپ باد